Την ώρα που βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ επισκέπτονταν τα καμένα του Δελφικού Τοπίου, λίγες μέρες μετά την όμοια επίσκεψη επιτελείου των Ανεξάρτητων Ελλήνων, στη βιτρίνα του επί δεκαετίες εσκεμμένα κακοποιημένου Δελφικού Τοπίου, στο λιμάνι του μνημείου της UNESCO, 7 χιλιόμετρα από τους Δελφούς, επι ένα χιλιόμετρο του κεντρικότερου και παραλιακού τμήματος της Εθνικής Οδού που περνά ο επισκέπτης του τόπου με όλους αυτούς τους βαρύγδουπους τίτλους, όλα τα περί ανώτερων πολιτιστικών και φυσικών αξιών έμοιαζαν «μπούρδες».
Στο αντιμνημείο (όλων αυτών των βαριών τίτλων) που λέγεται Λαρνάκι, στο μνημείο της παρανομίας, του υποτελούς κράτους, των διεφθαρμένων Πολιτικών και της εξευτελισμένης Πολιτείας, ένας επισκέπτης δεν άντεξε την τόση «ομορφιά μας». Στο μνημείο του κουρελιασμένου Δελφικού Τοπίου, στις εγκαταστάσεις που έχουν κατασκευαστεί αυθαίρετα στην Ζώνη Β όσο ίσχυαν κανονικότατα οι περιορισμοί του Νόμου του 1985 που τις απαγόρευαν αυστηρά, η Εθνική Οδός ήταν μποτιλιαρισμένη από φορτηγά και πνιγμένη στη σκόνη βωξίτη.
Ο επισκέπτης μας, οδηγούσε αμέριμνος στις διακοπές του και βρέθηκε ξαφνικά στο αντίθετο ρεύμα με κάποιους σαστισμένους πολίτες να προσπαθούν (από φιλότιμο από τις πρώτες εντυπώσεις και όχι από ειδικότητα και αρμοδιότητα) να κάνουν τον τροχονόμο αλλά να είναι εμφανώς άσχετοι. Δεκάδες φορτηγά μποτιλιαρισμένα το ένα πίσω από το άλλο, μπλόκαραν για πολύ ώρα το ένα ρεύμα της Εθνικής Οδού μετατρέποντας την περιοχή σε εργοτάξιο. Έτσι απλά, επειδή οι Υπουργοί του Μνημονίου, οι εκλεκτοί των «Πολιτισμένων» Πολιτικών της Ευρώπης (που ευτυχώς που υπάρχουν να σώσουν εμάς τους «βάρβαρους» από τον κακό εαυτό μας) έχουν θρασύδειλα, ύπουλα και παρασκηνιακά επιτρέψει μέχρι σήμερα η αναπτυξιακή προτεραιότητα του Δελφικού Τοπίου και του Μνημείου της UNESCO να είναι κυρίαρχα και τριτοκοσμικά η μεταλλευτική δραστηριότητα. Και πού να τα ξέρει όλα αυτά ο άνθρωπος; Πού να ξέρει ότι την ίδια στιγμή όλοι εμείς προβληματιζόμασταν και συζητάγαμε γιατί εγκαταλείφτηκε ο ελαιώνας και έγινε προσάναμα, γιατί η φωτιά έκαψε τα ξερά και γιατί ο τόπος ρημάζει μέρα με την μέρα. Στον τόπο του δε η δραστηριότητα της μεταλλείας ασκείτε σύμφωνα με τους Νόμους και οι Νόμοι δεν φτιάχνονται κατά παραγγελία. Νόμιζε ο άμοιρος ότι έχει έρθει σε ανεπτυγμένη χώρα. 
Στην αρχή πήγε να τα βάλει με τους φορτηγατζήδες μην ξέροντας την αμαρτωλή ιστορία του τόπου μας όπου όλοι μας, μαζί με αυτούς, είμαστε θύματα μιας μικρής παρέας που κερδίζει από την κατάντια μας. Όταν όμως συνειδητοποίησε ότι η λάσπη από την σκόνη βωξίτη στο στόμα του που τον ενόχλησε για κάποια λεπτά, ήταν ώρες λάσπης στα πνευμόνια για τους οδηγούς που δεν έμοιαζαν ούτε αυτοί ευχαριστημένοι, ξέχασε το Γαλαξίδι και ακολούθησε για λίγο την πρόκληση του να καταλάβει τι συμβαίνει.Ένας από αυτούς που μπορούν και πάνε διακοπές τον Σεπτέμβριο, που ψάχνουν κρυμμένους παραδείσους έξω από τους Τουριστικούς Οδηγούς, που αναδεικνύουν με την αρχική δική τους αξιολόγηση και επιλογή τους μελλοντικούς διάσημους τουριστικούς προορισμούς έπαθε σοκ. Διαβασμένος περί Μνημείων και Τοπίων, έχοντας κινηθεί μέχρι σήμερα μεταξύ Ιτέας Κίρρας και Δελφών είχε την εντύπωση ότι είχε ανακαλύψει ένα ακόμα παράδεισο. Είχε μόλις φύγει από τους Δελφούς όπου είχε επισκεφτεί την πόλη (χθές δεν έφτασε η μέρα για αρχαιολογικό χώρο και Μουσείο) και αρχικά θα πήγαινε για Άμφισσα γιατί κάτι ήθελε να δεί εκεί. Αφού πήρε όμως κάποιες φωτογραφίες και αρκετή θλίψη από τα καμένα, για κάποιο λόγο στην Κακανού έκανε αριστερά και αποφάσισε με την παρέα του να πάνε την υπόλοιπη ημέρα στο διάσημο Γαλαξίδι που είχε δεί στον χάρτη ότι υπάρχει στον κόλπο των Δελφών. Αρχικά δεν πίστευε στα μάτια του. Μετά εξοργίστηκε νοιώθοντας αυτό τον τόπο και δικό του, γνωρίζοντας ότι ο τόπο αυτός είναι η γενέτειρα και του δικού του Πολιτισμού. Του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, αγανάκτησε πέταξε και ηρεμία και ξεκούραση και διακοπές και έγινε ακτιβιστής. Ανέβαλε (αρχικά για λίγο) με τους συνεπιβάτες του την ημερήσια εξόρμησή τους στο Γαλαξίδι (οι Γαλαξιδιώτες ακόμα τον περιμένουν τελικά μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλους κάθε χρόνο) και πήγε αρκετές φορές μπρος και πίσω με το αμάξι του τραβώντας φωτογραφίες την Εθνική ντροπή μας.
Έχουμε πολλές φορές αναφερθεί και θα ξανααναφερθούμε σε αυτή την Εθνική ντροπή που σίγουρα θα αποτελέσει καυτό θέμα του χειμώνα μιας και περιμένουμε τα πορίσματα από πολλές προσφυγές, καταγγελίες και μηνύσεις. Οι μέρες της αθλιότητας τελειώνουν και αυτό το ξέρουν όλοι αυτοί που την έχουν προκαλέσει. Ότι και να κάνουν, απλά παρατείνουν το «μαρτύριό» τους. Έχουν απέναντί τους όχι μόνο την ανάγκη μιας κοινωνίας για αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό, ευνομία και ισονομία αλλά (δυστυχώς αλλά αληθινά) και την ανάγκη μιάς κοινωνίας για επιβίωση. Ένα ένστικτο που δεν χάνει εύκολα και στην συλλογική του έκφραση δεν χάνει ποτέ.. Δεν γνωρίζουμε το λόγο του σημερινού χάους, θα διερευνήσουμε και θα επανέλθουμε. Αυτό που αξίζει να πούμε για την ώρα είναι πως όταν αυτός ο άνθρωπος μας τίμησε επικοινωνώντας μαζί μας (και μας έστειλε τις φωτογραφίες ως καταγγελία), όσοι είχαμε συμβάλει στο να «τον ψήσουμε» να επισκεφτεί την περιοχή μας, νιώσαμε ντροπή.
