Θαύματα - Παρουσίες Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

Θαύμα 1ο

Το θαύμα αυτό του Αγίου Νεκταρίου γίνεται γνωστό σε εμάς μέσω του μοναχού Αβιμέλεχ, βιογράφου του Αγίου. Η βιογραφία αυτή εκδόθηκε το 1921, στον Βόλο...

...Ο Άγιος Νεκτάριος ζούσε εκείνο τον καιρό στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργαζόταν και παράλληλα σπούδαζε στο εκεί σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου. Πλησίαζαν οι ημέρες των Χριστουγέννων και ο Άγιος αποφάσισε να μεταβεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του για να εορτάσει μαζί με την οικογένεια του.

Όταν το ιστιοφόρο που τον μετέφερε, μαζί με άλλους επιβάτες, βρισκόταν στα ανοικτά της θάλασσας, έπιασε φοβερή τρικυμία. Εν μέσω θαλασσοταραχής, είδε ο Άγιος να σκίζεται το πανί του σκάφους και να πέφτει προς την θάλασσα. Άνθρωποι και πλοίο ήταν έτοιμα να χαθούν. Τότε ο Άγιος βγάζει την ζώνη του, την δένει στο πανί και κρατώντας το κάνει προσευχή λέγοντας: «Θεέ μου, σώσε με να σπουδάσω, να γίνω θεολόγος για ν' αποστομώσω αυτούς που υβρίζουν το Θείο σου όνομα». Και το θαύμα έγινε. Το πλοίο έφτασε στο προορισμό του με όλους τους επιβάτες του σώους και αβλαβείς χάρη στην παρέμβαση και την προσευχή του Αγίου Νεκταρίου.

Ο Θεός έσωσε τους επιβάτες και τον Άγιο, και εκείνος με την σειρά του κράτησε την υπόσχεση του, σπούδασε θεολογία και αποστόμωσε τους υβριστές του Θεού. Αυτό ήταν το πρώτο θαύμα του Αγίου, και το έκανε όταν ήταν σε ηλικία περίπου είκοσι ετών.

Θαύμα 2o

Βρισκόμαστε στο 1904 -λίγο μετά το Πάσχα- και ο Άγιος Νεκτάριος ταξιδεύει για πρώτη φορά στην Αίγινα, με σκοπό να δει την περιοχή όπου υπάρχει μια εγκαταλελειμμένη μονή, την οποία σκοπεύει να επαναλειτουργήσει. Πρόκειται για την μετέπειτα μονή της Αγίας Τριάδας στην οποία πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Πριν ακόμα φτάσει στο λιμάνι το πλοίο με το οποίο ταξίδευε ο Άγιος, ένα δαιμονισμένο παιδί -ο Σπύρος Αλυφαντής- δεκαπέντε ετών κυλιόταν στο έδαφος και φώναζε: «Έρχεται, έρχεται ο δεσπότης. Τρέξτε να τον ανταμώσετε. Έρχεται ο Άγιος που θα σώσει το νησί... Έρχεται ο δεσπότης από τη Ριζάρειο. Ο Θεός λυπήθηκε τον τόπο, έρχεται ο Πενταπόλεως».

Όταν αποβιβάστηκε ο Άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα, του είπαν τα περί του δαιμονισμένου νέου και εκείνος ζήτησε να τον πάνε κοντά του. Ο δαιμονισμένος εξακολουθούσε να φωνάζει: «Έρχεται ο δεσπότης. Έρχεται να σώσει τον τόπο. Θα φτιάξει εκκλησία, θα φτιάξει το πιο μεγάλο μοναστήρι».

Ο Άγιος βλέποντας τον άρχισε να προσεύχεται και άγγιξε με την άκρη της αρχιερατικής του ράβδου, το στόμα του παιδιού λέγοντας: «Το πνεύμα του Πύθωνος, το πονηρόν και ακάθαρτον, σε επιτάσσω εν ονόματι του Χριστού του Εσταυρωμένου, να εξέλθεις από τον νέον τούτον».

Και το θαύμα εγένετο... το δαιμονισμένο παιδί έγινε αμέσως καλά!

Την επομένη ημέρα έγινε και δεύτερο θαύμα! Έχοντας μάθει οι κάτοικοι της Αίγινας για την λύτρωση του δαιμονισμένου παιδιού πήγαν πολλοί εξ αυτών να συναντήσουν τον Άγιο -καθώς εκείνος μετέβαινε στον τόπο της μονής- και να πάρουν την ευλογία του.

Ανάμεσα στο πλήθος ήταν και μια άρρωστη γυναίκα που πλησίασε τον Άγιο Νεκτάριο και λέγοντας: «Δεσπότη μου, άγιε γέροντα» φίλησε το ράσο του. Αμέσως, και με την ευλογία του Αγίου, η γυναίκα θεραπεύτηκε!

Η πρώτη αυτή επίσκεψη του Αγίου στο νησί της Αίγινας ήταν σύντομη... μην ξεχνάμε πως τα καθήκοντα του ως διευθυντής της Ριζαρείου απαιτούσαν πολύ μεγάλο μέρος από τον χρόνο του. Λίγο πριν επιβιβαστεί, λοιπόν, στο πλοίο για την επιστροφή στην Αθήνα, μια αντιπροσωπεία των κατοίκων τον πλησίασε και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί για το καλό όλου του νησιού, μιας και εδώ και τριάμισι χρόνια το νησί αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα ανομβρίας. Επειδή όμως έπρεπε να φύγει υποσχέθηκε στους κατοίκους ότι θα επέστρεφε την επομένη Κυριακή.

Και όντως έτσι έγινε. Ο Άγιος ήρθε ξανά στο νησί, την ημέρα που είπε, και τέλεσε Λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ναό της Αίγινας. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι παρευρέθησαν στην Λειτουργία εκείνη. Μετά το πέρας της και με παραίνεση του Αγίου, γονάτισαν όλοι και προσευχήθηκαν στον Θεό να ρίξει βροχή στο ξεραμένο από την ανομβρία νησί τους. Το απόγευμα που ο Άγιος επιβιβάστηκε στο πλοίο για την επιστροφή, ήδη τα πρώτα σύννεφα είχαν μαζευτεί στον ουρανό και οι πρώτες βροντές άρχισαν να πέφτουν. Καθώς άφηνε το πλοίο πίσω του το λιμάνι, ξέσπασε καταρρακτώδης βροχή!

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι αντιπροσωπεία του νησιού επισκέφθηκε τον Άγιο στην Ριζάρειο μετά από ημέρες για να τον παρακαλέσει να προσευχηθεί ώστε να σταματήσει η βροχή που έπεφτε συνεχώς! Τότε ο σοφός Άγιος Νεκτάριος τους απάντησε ότι ο Θεός θα ρίξει τόση βροχή όση ακριβώς έχει ανάγκη η γη τους. 

Σχετικά Links:

1η σελίδα θαυμάτων - παρουσιών

2η σελίδα θαυμάτων - παρουσιών

Θαύμα 3ο

Κάποτε ένας ψαράς, που είχε ένα μήνα χωρίς να καταφέρει να ψαρέψει τίποτα, επισκέφθηκε τον Άγιο Νεκτάριο στην μονή της Αγίας Τριάδας στην Αίγινα. Όταν βρέθηκε μπροστά του, έπεσε στα πόδια του κλαίγοντας και παρακαλώντας τον να τον βοηθήσει γιατί η περιοχή που ψάρευε είχε γεμίσει σκυλόψαρα και ο ίδιος βρισκόταν σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση.

Ο Άγιος, που φρόντιζε όχι μόνο για την ψυχή αλλά και για τις καθημερινές ανάγκες του ποιμνίου του, ευλόγησε τα αγκίστρια του ψαρά και τον αποχαιρέτησε δίνοντας την ευχή του. Μόλις λίγες μέρες αργότερα, ο ψαράς επέστρεψε στη μονή για να ευχαριστήσει τον Άγιο.

Το θαύμα είχε γίνει... ποτέ αυτός ο φτωχός άνθρωπος δεν είχε ψαρέψει τόσα ψάρια!

Θαύμα 4ο

Όπως είναι γνωστό ο Άγιος Νεκτάριος εκοιμήθει σε ένα θάλαμο του νοσοκομείου Αρεταίειου στην Αθήνα. Το Ιερό του σκήνωμα μεταφέρθηκε στην Αίγινα και κατόπιν, από το λιμάνι, στα χέρια πιστών, μεταφέρθηκε στην μονή της Αγίας Τριάδος.

Όταν η ιερά πομπή έφτασε στην Μονή, όπου θα γινόταν η ταφή του, ο ιερομόναχος Σάββας επιχείρησε να του φορέσει το πετραχήλι και το ωμοφόριο. Τότε ο Άγιος, έσκυψε το κεφάλι, όπως έκανε πάντα όταν ήταν εν ζωή!!!

Θαύμα 5ο

Λίγα χρόνια μετά την κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου, έφεραν στη μονή της Αίγινας, ένα δαιμονισμένο δεμένο με αλυσίδες που συγκρατούσαν τέσσερις άντρες.

Τον οδήγησαν στον τάφο του Αγίου και οι ιερείς άρχισαν να τον "διαβάζουν". Κάποια στιγμή ο δαιμονισμένος άρχισε να φωνάζει: «Άγιε Νεκτάριε, μ' έκαψες. Μ' έκαψες.» και έπεσε στο πάτωμα λιπόθυμος.

Όταν συνήλθε, είχε θεραπευτεί!!!

Άλλη μια περίπτωση δαιμονισμένου ατόμου που θεραπεύτηκε με την βοήθεια του Αγίου Νεκταρίου είναι μια γυναίκα από το Μεριστό. Όταν επισκέφθηκε, με συνοδεία, και προσκύνησε τον τάφο του Αγίου, θεραπεύτηκε αμέσως!!!

Θαύμα 6ο

Μόλις ο Άγιος Άφησε την τελευταία του πνοή στον 2ο θάλαμο, του 2ου ορόφου, του Αρεταίειου, η μοναχή Ευφημία (μία από τις δύο μοναχές που στάθηκαν στο πλευρό του καθ' όλη την διάρκεια της νοσηλείας του) μαζί με κάποιες νοσοκόμες άρχισαν να ετοιμάζουν το ιερό του σκήνωμα για τα περαιτέρω.

Κάποια από τις νοσοκόμες ή η μοναχή Ευφημία, άφησε πρόχειρα την φανέλα που φορούσε ο Άγιος, στο διπλανό κρεββάτι. Στο κρεββάτι αυτό νοσηλευόταν ένας άρρωστος που είχε αναπηρία στα κάτω άκρα. Αμέσως μόλις τον ακούμπησε η φανέλα του Αγίου, ο ασθενής σηκώθηκε και άρχισε να περπατάει!!!

Μία από αυτές τις νοσοκόμες ήταν και η Στάσα Καλοκάγαθου της οποίας ο σύζυγος έπασχε από ανίατη ασθένεια. Η Στάσα, λοιπόν, σκούπισε μ' ένα βαμβάκι λίγο μύρο από το μέτωπο του Αγίου και επάλειψε με αυτό τον ασθενή άντρα της, ο οποίος θεραπεύτηκε αμέσως και παρευρέθηκε στην νεκρώσιμη ακολουθία του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι γάζες που αφαίρεσαν από το ιερό σκήνωμα ευωδίαζαν και γι' αυτό τον λόγο οι νοσοκόμες δεν τις έριξαν στον κλίβανο (ως είθισται) αλλά τις έθαψαν.

Θαύμα 7ο

Όταν ο Άγιος Νεκτάριος βρισκόταν σε σχετικά νεαρή ηλικία έκανε ένα ταξίδι, κατά πάσα πιθανότητα στους Αγίους Τόπους. Κάποια στιγμή, και ενώ βρισκόταν πάνω στο πλοίο, έσκυψε πάνω από την κουπαστή. Τότε κόπηκε η αλυσίδα που είχε περασμένο ένα σταυρό και ο σταυρός έπεσε στην θάλασσα.

Ο Άγιος λυπήθηκε πολύ και άρχισε να προσεύχεται. Ο σταυρός αυτός, αν και ξύλινος, ήταν πολύτιμος για τον Άγιο, αφού του τον είχε δώσει η γιαγιά του όταν έφυγε από την Σηλυβρία για να πάει στην Κωνσταντινούπολη σε ηλικία 14 ετών.

Καθώς, λοιπόν, προσευχόταν ο Άγιος, άρχισαν να ακούγονται παράξενοι χτύποι στα ύφαλα του πλοίου. Αν και το πλήρωμα ανησύχησε και έψαξε να βρει από που προέρχονταν αυτοί οι χτύποι, μην βρίσκοντας κάτι, το ταξίδι συνεχίστηκε.

Όταν το πλοίο έφτασε στον προορισμό του, οι χτύποι ξανάρχισαν. Τότε οι ναύτες με μια βάρκα πήγαν να εξετάσουν το πλοίο από την εξωτερική πλευρά αυτή την φορά. Οι χτύποι προέρχονταν από το σημείο που ο ξύλινος σταυρός του Αγίου είχε κολλήσει στα ύφαλα!!!

Θαύμα 10ο

Τον αξέχαστο για μένα και την οικογένειά μου Νοέμβριο του έτους 2003, μάθαμε ότι ο πατέρας μου έχει καρκίνο στον πνεύμονα και στον εγκέφαλο έξι μεταστάσεις. Ο γιατρός μας πληροφόρησε ότι η ζωή είναι γύρω στη μια εβδομάδα... Είχαν προηγηθεί εξετάσεις βέβαια και ακόμα και τώρα που το γράφω δεν μπορώ να έρθω πάλι σ' αυτή τη θέση και να αισθανθώ το ίδιο συναίσθημα. Είμασταν όλοι τρομερά θλιμμένοι (εγώ, η μητέρα μου και οι δυο μου αδελφές).

Μέχρι που κάποιος οικογενειακός φίλος μας είπε να τον πάμε να επισκεφθεί τον Αγ. Νεκτάριο στο Λαύριο της Καμάριζας. Εκεί που λέτε ο Ηγούμενος (Νεκτάριος επίσης) τον σταύρωσε και μετά από προσευχή του ίδιου και του πατέρα μου μπροστά στην εικόνα του Αγ. Νεκταρίου επέστρεψε στην Αθήνα.

Και περιμέναμε το δυσάρεστο.... πέρασαν αν θυμάμαι καλά 2 μήνες ώσπου υπεβλήθη στις ίδιες διαδικασίες εξετάσεων. Όταν πήγαμε στο γιατρό μέσα στο γραφείο του ήταν ο ίδιος, ο βοηθός του γιατρού, ο πατέρας μου, η μητέρα μου κι εγώ... Ο γιατρός κρατούσε την αξονική - ακτινογραφίες στα χέρια του και είπε στα αγγλικά στον βοηθό του για να μην καταλάβει ο πατέρας μου «στο brain (κεφάλι) δεν υπάρχει τίποτα, και το ίδιο και για τον πνεύμονα... οι εξετάσεις καθαρές...»

Δεν το πιστεύαμε...

Ο πατέρας μου ποτέ δεν πόνεσε σωματικά από αυτή την αρρώστια, δεν μας παραπονέθηκε ποτέ για τίποτα όλη αυτή την δύσκολη περίοδο και δίπλα στο κρεβάτι του πάνω στο κομοδίνο είχα βάλει το φίλο του... τον Αγ. Νεκτάριο που τον πρόσεχε... και ΤΟΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙ....!!!!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΓΙΕ ΝΕΚΤΑΡΙΕ.

Σίνη Αμαλία

Θαύμα 12ο

Αθήνα, 11 Νοεμβρίου 2009

Κύριοι, χαίρετε.

Επιθυμώ και εγώ με τη σειρά μου να καταθέσω μαρτυρία για 2 τουλάχιστον από τα θαύματα του Αγ. Νεκταρίου στην οικογένειά μου, κυρίως στη μητέρα μου Ελευθερία Κικίλια.

Στις 6 Οκτωβρίου 1971 και ώρα 6:00μ.μ. η μητέρα μου, όπως συνήθιζε κάθε μήνα, πήγε σε καθιερωμένη επίσκεψη. Πάντα την συνοδεύαμε είτε ο αδελφός μου είτε εγώ. Εκείνο το απόγευμα, άγνωστο για ποιο λόγο, προφασίστηκα ότι είχα πολύ μελέτη (πήγαινα στη Δ΄ τάξη του Δημοτικού Σχολείου). Στη συμβολή των οδών Δεριγνύ και Γ΄ Σεπτεμβρίου ακριβώς έξω από το κτίριο της ΔΕΗ, όπου βρίσκεται ένα περίπτερο, συγκρούστηκαν ταξί με Ι.Χ., το ταξί ανέβηκε στο πεζοδρόμιο όπου περπάταγε ανυποψίαστη η μητέρα μου. Το ένα κουμπί από το ταγιέρ της μπλέχτηκε στο φτερό του αυτοκινήτου με αποτέλεσμα να την παρασύρει περί τα 15 μέτρα. Παράλληλα, έριξε ένα δένδρο δίπλα της και χτύπησε άλλα 2 άτομα, φοιτητές απ' ό,τι γνωρίζω. Ο οδηγός εγκατέλειψε την μητέρα μου η οποία μεταφέρθηκε στο Κρατικό Νοσοκομείο Νικαίας (άλλοτε "Φρειδερίκη"). Είχε βαρυτάτη κρανιοεγκεφαλική κάκωση (8 κατάγματα), κάταγμα στη λεκάνη (ήταν σπασμένη), τα γυαλιά που φορούσε είχαν μπει στο ύψος του αυτιού μέσα στο κεφάλι, χέρια - πόδια όλα κτυπημένα. Όλη η αριστερή πλευρά ήταν άσχημα κτυπημένη (ακόμα και σήμερα υπάρχουν τα σημάδια από τα κτυπήματα). Έμεινε αρκετές ημέρες στην Εντατική. Δεν ήταν να ζήσει. Όπως είπε ο καθηγητής Βατόπουλος "ήταν θαύμα Θεού". Στο δικαστήριο όπου εκδικάστηκε η υπόθεση, ο Πρόεδρος πρόφερε αρκετές φορές το όνομα της μητέρας μου, επειδή δεν πίστευε ότι ήταν ζωντανή μπροστά του. Αναρωτιόμουνα, τότε, εάν ήταν χαζός ή κουφός και δεν έβλεπε ή δεν άκουγε την μητέρα μου που τον διαβεβαίωνε ότι ήταν η ίδια ολοζώντανη. Για αρκετά χρόνια, η μητέρα μου δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει χωρίς να έχει σκεπασμένο το κεφάλι της με μάλλινο κασκόλ, ενώ τον πρώτο καιρό μετά την έξοδό της από το νοσοκομείο, λόγω της μετατόπισης εγκεφάλου που είχε συντελεστεί, δεν θυμόταν απολύτως τίποτα. Έπρεπε να της μάθω ξανά το Πάτερ Ημών, την Αλφαβήτα. Αξίζει να σημειωθεί ότι, η μητέρα μου είχε μέσα στη τσάντα της ένα εικονισματάκι του Αγίου Νεκταρίου. Φόρεσε μαύρα και πήγε στη Χάρη του στην Αίγινα και τα έβγαλε. Δοξασμένο να είναι το όνομα του Αγίου.

Η μητέρα μου, μέχρι σήμερα, έχει υποβληθεί σε 9 χειρουργεία στα πόδια (γόνατα, ισχύα, κότσια). Το 2005 έχοντας υποβληθεί σε ολική αρθροπλαστική αριστερού γονάτου, έπεσε και χτύπησε κατεβαίνοντας τις σκάλες ενός καταστήματος ψιλικών που λειτουργούσε σε υπόγειο χώρο της πολυκατοικίας όπου διαμένουμε (Καραϊσκου 138 και Φιλελλήνων στον Πειραιά). Θυμάμαι ότι τρέχαμε σε νοσοκομεία και δεν φθάναμε. Όταν καταλήξαμε στο ΚΑΤ, ο γιατρός εξέφρασε φόβους ότι το γόνατο θα πάθαινε αγκύλωση, που σημαίνει ότι δεν θα λύγιζε πλέον. Έγινε ένα χειρουργείο για να καθαριστεί το σημείο από τα υπολείμματα της αρθροπλαστικής. Μετά από 6 μήνες έγινε άλλο χειρουργείο που ήταν καθοριστικό για το εάν η μητέρα μου θα μπορούσε να ξαναπερπατήσει όπως πριν. Θυμάμαι πόσο έκλαιγα και παρακαλούσα τον Άγιο Νεκτάριο να κάνει καλά τη μητέρα μου και εγώ θα πήγαινα στη Χάρη του στην Αίγινα, όπως και έγινε, ενώ παράλληλα θα φρόντιζα να δημοσιευθεί το γεγονός - θαύμα στον επικείμενο Δ΄ Τόμο με τίτλο "Θαύματα Αγίου Νεκταρίου" του Μανώλη Μελινού, Εκδόσεις Νεκτάριου Παναγόπουλου, όπου και το κατέθεσα προς δημοσίευση. Μέχρι να βγει ο γιατρός να μας ενημερώσει ότι, τελικά θα μπει νέο μόσχευμα, ήμουν μεταξύ Εκκλησίας που βρίσκεται μέσα στο ΚΑΤ και χειρουργείου. Με δάκρυα επέστρεψα στην Εκκλησία και ευχαρίστησα γονατιστή τον Άγιο. Δοξασμένο το όνομα του Αγίου Νεκταρίου και να μεσιτεύει πάντα στον Κύριο για όλους μας.

Με εκτίμηση,

Καλλιόπη Κικίλια